Білімнің құпиялы жолы

“Білімнің Құпиялы Жолы” “Білімнің Құпиялы Жолы”

“Білімнің Құпиялы Жолы

Білімнің құпиялы жолы

Ерте, ерте, ертеде Асылбек есімді білімге құштар бала өмір сүріпті. Ол айналасындағы дүниенің сырын түсініп, нағыз білімнің қайда жатқанын білгісі келіп жүретін. Бір күні ауылға данагөй қария келіп, былай дейді: “Шын білімге жету үшін ең биік таудың басына бару керек.Сол жерде шексіз даналықтың кілті сақталған.”

Асылбек бұл сөзді естіп, жолға шығуға бел байлайды. Алғашқы қиындықтар оны күтті: таудың етегінде қатты жел соғып, жүрісін баяулатады. Бірақ Асылбек сабырлы болып, желге қарсы тұрудың орнына, оны айналып өтеді. Ол әр қадам сайын алға жылжып, әр қиындықта ойланып, дұрыс шешім табуды үйренеді. Таудың ортасына жеткенде қалың орманға тап болады. Орманның ішінен жол табу қиынға соғады, ағаштар биік, жолдар бұрылыстарға толы. Бірақ Асылбек қорқып кетпей, табиғатты мұқият бақылай бастайды. Әрбір бұтақ, әрбір жапырақ оған жол көрсеткендей болады. Осылайша ол орманды да еңсеріп шығады.

Жол ұзарып, таудың басына жетуге жақындағанда, тұман мен суық жел Асылбектің бойына қорқыныш ұялатады. “Шынымен де, мен бұл шыңға шығып, білімге қол жеткізе аламын ба?” – деп ойлайды. Бірақ ол өз жүрегіндегі сенімділік пен шыдамдылықты оятады.

Ақыры, Асылбек таудың шыңына жетеді. Бірақ ол жерде алтын кітап немесе жарқыраған жұлдыз жоқ еді. Оның орнына кішкентай ғана нәзік гүл өсіп тұрды. Асылбек гүлдің жапырағындағы жазуды оқиды: “Білім – тек кітаптарда емес, сенің жүрегіңде және әрбір жасаған ісіңде жатыр.”Сол сәтте Асылбек нағыз білімнің тек сыртқы әлемде емес, адамның ішкі дүниесінде, оның ақылы мен жүрегінде жатқанын түсінеді. Ол сабыр мен мейірімділіктің білімнің ең басты кілттері екенін біліп, ауылына оралады. Содан бері Асылбек алған даналығын бөлісіп, барлық адамдарға сабырлы, мейірімді, ақылды болуды үйретіп, шынайы білімнің тек әрекет арқылы келетінін түсіндіреді.Содан бері ауыл адамдары да Асылбектен үлгі алып, шынайы даналықтың өмірдің әрбір сәтінде жатқанын біліп, бақытты өмір сүріпті.

Ерте, ерте, ертеде Асылбек есімді Ерте, ерте, ертеде Асылбек есімді білімге құштар бала өмір сүріпті. Ол айналасындағы дүниенің сырын түсініп, нағыз білімнің қайда жатқанын білгісі келіп жүретін. Бір күні ауылға данагөй қари келіп, былай дейді: “Шын білімге жету үшін ең биік таудың басына бару керек. Сол жерде шексіз даналықтың кілті сақталған.”

Асылбек бұл сөзді естіп, жолға шығуға бел байлайды. Алғашқы қиындықтар оны күтті: таудың етегінде қатты жел соғып, жүрісін баяулатады. Бірақ Асылбек сабырлы болып, желге қарсы тұрудың орнына, оны айналып өтеді. Ол әр қадам сайын алға жылжып, әр қиындықта ойланып, дұрыс шешім табуды үйренедіболады. Орманны ішінен жол табу қиынға соғады, ағаштар биік, жолдар бұрылыстарға толы. Бірақ Асылбек қорқып кетпей, табиғатты мұқият бақылай бастайды. Әрбір бұтақ, әрбір жапырақ оған жол көрсеткендей болады. Осылайша ол орманды да еңсеріп шығады.

Жол ұзарып, таудың басына жетуге жақындағанда, тұман мен суық жел Асылбектің бойына қорқыныш ұялатады. “Шынымен де, мен бұл шыңға шығып, білімге қол жеткізе аламын ба?” – деп ойлайды. Бірақ ол өз жүрегіндегі сенімділік пен шыдамдылықты оятадыАсылбек таудың шыңына жетеді. Бірақ ол жерде алтын кітап немесе жарқыраған жұлдыз жоқ еді. Оның орнына кішкентай ғана нәзік гүл өсіп тұрды. Асылбек гүлдің жапырағындағы жазуды оқиды: “Білім – тек кітаптарда емес, сенің жүрегіңде және әрбір жасаған ісіңде жатыр.”

Сол сәтте Асылбек нағыз білімнің тек сыртқы әлемде емес, адамның ішкі дүниесінде, оның ақылы мен жүрегінде жатқанын түсінеді. Ол сабыр мен мейірімділіктің білімнің ең басты кілттері екенін біліп, ауылына оралады. Содан бері Асылбек алған даналығын бөлісіп, барлық адамдарға сабырлы, мейірімді, ақылды болуды үйретіп, шынайы білімнің тек әрекет арқылы келетінін түсіндіреді.

Содан бері ауыл адамдары да Асылбектен үлгі алып, шынайы даналықтың өмірдің әрбір сәтінде жатқанын біліп, бақытты өмір сүріпті.

білімге құштар бала өмір сүріпті. Ол айналасындағы дүниенің сырын Ерте, ерте, ертеде Асылбек есімді білімге құштар бала өмір сүріпті. Ол айналасындағы дүниенің сырын түсініп, нағыз білімнің қайда жатқанын білгісі келіп жүретін. Бір күні ауылға данагөй қария келіп, былай д: “Шын білімге жету үшін ең биік таудың басына бару керек. Сол жерде шексіз даналықтың кілті сақталған.”

Асылбек бұл сөзді естіп, жолға шығуға бел байлайды. Алғашқы қиындықтар оны күтті: таудың етегінде қатты жел соғып, жүрісін баяулатады. Бірақ Асылбек сабырлы болып, желге қарсы тұрудың орнына, оны айналып өтеді. Ол әр қадам сайын алға жылжып, әр қиындықта ойланып, дұрыс шешім табуды үйренеді.

Таудың ортасына жеткенде қалың орманға тап болады. Орманның ішінен жол табу қиынға соғады, ағаштар биік, жолдар бұрылыстарға толы. Бірақ Асылбек қорқып кетпей, табиғатты мұқият бақылай бастайды. Әрбір бұтақ, әрбір жапырақ оған жол көрсеткендей болады. Осылайша ол орманды да еңсеріп шығады.

Жол ұзарып, таудың басына жетуге жақындағанда, тұман мен суық жел Асылбектің бойына қорқыныш ұялатады. “Шынымен де, мен бұл шыңға шығып, білімге қол жеткізе аламын ба?” – деп ойлайды. Бірақ ол өз жүрегіндегі сенімділік пен шыдамдылықты оятады.

Ақыры, Асылбек таудың шыңына жетеді. Бірақ ол жерде алтын кітап немесе жарқыраған жұлдыз жоқ еді. Оның орнына кішкентай ғана нәзік гүл өсіп тұрды. Асылбек гүлдің жапырағындағы жазуды оқиды: “Білім – тек кітаптарда емес, сенің жүрегіңде және әрбір жасаған ісіңде жатыр.”

Сол сәтте Асылбек нағыз білімнің тек сыртқы әлемде емес, адамның ішкі дүниесінде, оның ақылы мен жүрегінде жатқанын түсінеді. Ол сабыр мен мейірімділіктің білімнің ең басты кілттері екенін біліп, ауылына оралады. Содан бері Асылбек алған даналығын бөлісіп, барлық адамдарға сабырлы, мейірімді, ақылды болуды үйретіп, шынайы білімнің тек әрекет арқылы келетінін түсіндіреді.

Содан бері ауыл адамдары да Асылбектен үлгі алып, шынайы даналықтың өмірдің әрбір сәтінде жатқанын біліп, бақытты өмір сүріпті.

, нағыз білімнің қайда жатқанын білгісі келіп жүретін. Бір күні ауылға данагөй қария келіп, былай дейді: “Шын білімге жету үшін ең биік таудың басына бару керек. Сол жерде шексіз даналықтың кілті сақталған.”

Асылбек бұл сөзді естіп, жолға шығуға бел байлайды. Алғашқы қиындықтар оны күтті: таудың етегінде қатты жел соғып, жүрісін баяулатады. Бірақ Асылбек сабырлы болып, желге қарсы тұрудың орнына, оны айналып өтеді. Ол әр қадам сайын алға жылжып, әр қиындықта ойланып, дұрыс шешім табуды үйренеді.

Таудың ортасына жеткенде қалың орманға тап болады. Орманның ішінен жол табу қиынға соғады, ағаштар биік, жолдар бұрылыстарға толы. Бірақ Асылбек қорқып кетпей, табиғатты мұқият бақылай бастайды. Әрбір бұтақ, әрбір жапырақ оған жол көрсеткендей болады. Осылайша ол орманды да еңсеріп шығады.

Жол ұзарып, таудың басына жетуге жақындағанда, тұман мен суық жел Асылбектің бойына қорқыныш ұялатады. “Шынымен де, мен бұл шыңға шығып, білімге қол жеткізе аламын ба?” – деп ойлайды. Бірақ ол өз жүрегіндегі сенімділік пен шыдамдылықты оятады.

Ақыры, Асылбек таудың шыңына жетеді. Бірақ ол жерде алтын кітап немесе жарқыраған жұлдыз жоқ еді. Оның орнына кішкентай ғана нәзік гүл өсіп тұрды. Асылбек гүлдің жапырағындағы жазуды оқиды: “Білім – тек кітаптарда емес, сенің жүрегіңде және әрбір жасаған ісіңде жатыр.”

Сол сәтте Асылбек нағыз білімнің тек сыртқы әлемде емес, адамның ішкі дүниесінде, оның ақылы мен жүрегінде жатқанын түсінеді. Ол сабыр мен мейірімділіктің білімнің ең басты кілттері екенін біліп, ауылына оралады. Содан бері Асылбек алған даналығын бөлісіп, барлық адамдарға сабырлы, мейірімді, ақылды болуды үйретіп, шынайы білімнің тек әрекет арқылы келетінін түсіндіреді.

Содан бері ауыл адамдары да Асылбектен үлгі алып, шынайы даналықтың өмірдің әрбір сәтінде жатқанын біліп, бақытты өмір сүріпті.

Ерте, ерте, ертеде Асылбек есімді білімге құштар бала өмір сүріпті. Ол айналасындағы дүниенің сырын түсініп, нағыз білімнің қайда жатқанын білгісі келіп жүретін. Бір күні ауылға данагөй қария келіп, былай дейді: “Шын білімге жету үшін ең биік таудың басына бару керек. Сол жерде шексіз даналықтың кілті сақталған.”

Асылбек бұл сөзді естіп, жолға шығуға бел байлайды. Алғашқы қиындықтар оны күтті: таудың етегінде қатты жел соғып, жүрісін баяулатады. Бірақ Асылбек сабырлы болып, желге қарсы тұрудың орнына, оны айналып өтеді. Ол әр қадам сайын алға жылжып, әр қиындықта ойланып, дұрыс шешім табуды үйренеді.

Таудың ортасына жеткенде қалың орманға тап болады. Орманның ішінен жол табу қиынға соғады, ағаштар биік, жолдар бұрылыстарға толы. Бірақ Асылбек қорқып кетпей, табиғатты мұқият бақылай бастайды. Әрбір бұтақ, әрбір жапырақ оған жол көрсеткендей болады. Осылайша ол орманды да еңсеріп шығады.

Жол ұзарып, таудың басына жетуге жақындағанда, тұман мен суық жел Асылбектің бойына қорқыныш ұялатады. “Шынымен де, мен бұл шыңға шығып, білімге қол жеткізе аламын ба?” – деп ойлайды. Бірақ ол өз жүрегіндегі сенімділік пен шыдамдылықты оятады.

Ақыры, Асылбек таудың шыңына жетеді. Бірақ ол жерде алтын кітап немесе жарқыраған жұлдыз жоқ еді. Оның орнына кішкентай ғана нәзік гүл өсіп тұрды. Асылбек гүлдің жапырағындағы жазуды оқиды: “Білім – тек кітаптарда емес, сенің жүрегіңде және әрбір жасаған ісіңде жатыр.”

Сол сәтте Асылбек нағыз білімнің тек сыртқы әлемдеемес, адамның ішкі дүниесінде, оның ақылы мен жүрегінде жатқанын түсінеді. Ол сабыр мен мейірімділіктің білімнің ең өмір сүріп