Абай Құнанбайұлына арнаулар

Абайға

Атын қойды үлкендер «Телқара» деп
Екі ене соңында жүрді демеп.
Он жасында молдадан тәлім алып,
Үш жыл жүрді алыста оқып мектеп

Көмектесіп отырды талай-талай
Зәбір көрген жандарға бала Абай.
Оған сеніп, қолдаған әрбір адам.
Үлкен өмір жолына басты қадам.

Басты арманы халқына көмектесу,
Ұрпақтың ертеңіне үлес қосу,
Өз елінің дертіне шипа болып,
Осы оймен жүр еді іші толып.

Арманы өз халқының көзін ашу
Біліммен надан елге сәуле шашу.
Ақыл, қайрат, жүректі бірдей ұстап,
Отырды Абай дана ақ жол нұсқап

Абайдың табиғат лирикасына.

Табиғаты Абайдың жалаң емес.
Жамыраңқы, көрікті боп келеді.
Әр адамның жанына дауа болып,
Көріністер санамызға сіңеді.

Көктем келсе, аспанда бұлт сөгіліп,
Жарқыраған найзағай еске түсіп,
Мұрнымызға гүлдердің исі келіп,
Жылы күннің самалы тұрар есіп.

Жаз шықса көгорай шөп жайқалады.
Шалғынға аунағандар байқалады,
Күз болса дымқыл тұман жерді басып,
Жүреді шал-кемпірлер сүртіп жасын.

Қыс түссе, қалтыраған ақ сақалды,
Борандатып жүрген шал көз алдымда,
Ешбір жан табиғаттың осы күйін
Абайдай жеткізе алмас баршамызға

Әжесінің өліміне

Кәрі әженің сырқаты ауырлады,
Көз жасын жақындардан жасырады.
Сусыны, төсегімен бар күтімі
Ұлжан мен жас Абайға асылады.

Ұлжан ана енесінен күдер үзіп,
Құнанбайға тезірек хат жүргізіп
Көз ілмей ақырын ғана отырғанда,
Тіл қатты Зере әже ақырын ғана.

Дене күші бітсе де, ойы таза
Абайға қарады ол қолын жаза
Әкесі мен анасын аманат қып,
Мәңгі ұйқыға кете берді жайлап қана

Абай үшін бұл өлім алғашқы рет,
Отырды тыныштықта ойын түзеп,
Бұл қайғы барша жұртқа ауыр тиіп,
Көңіл айтты қазаға басын иіп.