Өлең "Арал тағдыры"

Арал.Мұражай.Ақ кеме.

Сабақтан соң үйге қайтпай әуелі,

Ақ кемені аралауға құмармыз.

Мұражайы,әткеншекті алаңы-

Ойнап-күліп құмардан бір шығамыз.

Ақ теректер жайқалады көз тартып,

Спорт сүйер қауымға бар кешені.

Сол алаңның орынында қалмапты

Аралымның ақ толқыны кешегі.

Үйге кеш кеп , әкеме айттым қуана:

«Мұражайды араладық армансыз.

Аралымның өткеніне қанықтым,

Көз тартатын түрлі заттар бар сансыз.

Ақ кемені мұражай қып қойғаны,

Қандай жақсы ,көрікті әрі жан-жағы.

Бір кездегі көркем сұлу теңіздің,

Осы ақ кеме емес пе бір жұрнағы?»

Дәл осы сәтте мұңайды әкем жанары,

Алып-ұшқан көңілім де пәсейді.

Аралымның сорларындай бозарған,

Ақ аспан да барлап тұрды әкейді.

«Балалығым өткен туған жерімнің,

Ақ тозаңы аспанға ұшып сор болды.

Бір кезднгі теңіздің ерке көлігі

Мұражайға айналып , әне , қор болды.

Жағалауды сүйіп жатқан толқыны

Бала шақтың естелігі боп қалды.

Көк теңіздің құрғағанмен табаны,

Ел есінде ескірместей сақталды» .

Солай әкем іштей мұңын ақтарып ,

Көкжиекке көзін тікті ойланып:

«Арал халқы үміт жібін үзбестен,

Кіндігімен қалған елге байланып».

Әкем сөзі көңіліме ой салды.

Ақ кеменің хәлін сонда ұғындым.

Толқын сүйген тұмсығын күнге төсеп,

Тұрған кеме ахуалына күйіндім.

Арал!Арал!

Оралшы тез қайтадан!

Ақ кемелер жүзсін алыс елдерге.

Мен тұрайын жағасында қол бұлғап,

Асау толқын тасып тұрсын кемерде!