Өткен қазақ баласы өз тілінде ойлан бірақ өз тілінде сөйлемек бар ас. Көнеден тартқан жазу бар, жыраудан жеткен толғау бар. Махамбеттей айбынды Абай алас ақалы. Алаш боп ұран тасталған, Ахметтей ұстаздан, ауызда бір батырға біз ақтамақ парыз бар. Тілің барда қазақ бар, тілің барда өзен бар. Осыны қазақ ұмытпа , осыны қазақ ұмытпа болу үшін ғаламда қазақ деген ел үшін, отан деген жер үшін, ата-баба салты үшін, бүгінгінің қамы үшін, келешектің көркі үшін тіліңнен қазақ айныма. Тіліңде бағың нарыңда, тіліңде жаның, қаныңда, тіліңде бәрі, тіліңде.
Күшті болуымыз керек, білімді болуға оқу керек, бай болуға күш керек, күшті болуға бірлік керек, осы керектердің жолында жұмыс істеу керек. Егер де біз қазақ деген ұлт болып тұруды тілесек, қарнымыз ашпас қамын ойлағанда, тіліміздің де сақталу қамын ойлау керек. Өз тілімен сөйлескен, өз тілімен жазған жұрттың ұлттығы еш уақытта адамы құрымай, жоғалмайды. Ұлттың сақталуына да, жоғалуына да себеп болатын нәрсенің ең қуаттысы – тілі. Сөзі жоғалған жұрттың өзі де жоғалады, өз ұлтына басқа жұртты қосамын дегенде әуелі сол жұрттың тілін аздыруға тырысады.
Тіл сізді айуан дейді, тілі кедей елді мәдениетсіз, алайы, надан халық деп санайды. Тіл адам баласының негізгі қасиеті болғандықтан тіл байығы елдің елдігін жұртшылығын, ғылыми әдебиетін, өнер-кәсібін, мәдениетін, қоғам құбылыстары мен салт-санасының, жауынгерлік дәстүрінің, мұрасының қай дәрежеде екенін көрсететін сөзсіз дәлелдік мөлшері. Тілдің көмегімен өнер білімге, мәдениет ғылымға жетіп өткен-кеткенмен әлемді танып өзімізді жұртқа әлемге танытамыз, сөйлесеміз, оқимыз, жазамыз, өз басымызды үй-ішімізді, қоғам-халықты, ел-жұртты, мемлекетті меңгереміз, сондықтан өнер алды қызыл – тіл деген адам баласының байлығында тілден артық не бар? Қазақ тілі сұлулығымен бойды балқытып, тамыр шымырлататын, жан сүйекті жандыратын, құлақ құрышын қандыратын , өткірлігімен қысыл таяң тұста ер мен елге бірдей медет беріп адам түгіл жәндіктің өзінің көмейіне құм құйып, ауыз аштырмай, үн щығармай қоятын тіл