Ел бірлігі куреспен келген

Ел бірлігі де күреспен келген

Тәуелсіздік жолы қазақ халқы үшін оңайлықпен келмегені баршамызға аян. Осы жолда халқымыз қанша қиындық пен азапты, қайғы мен қасіретті бастан өткізді. Бұның бәрі өткен тарихымыздан-ақ белгілі. Тәуелсіздік жолында елім деп еңіреген талай боздақтардың қасиетті қаны, қайғысы мен мұңы, құсасы мен арманы жатыр. Олар сонау «Ақтабан шұбырынды, алқакөл сұламадан» басталып, кешегі 1986 жылғы желтоқсан оқиғасына дейінгі аралықты қамтиды. Бұл жылдары қанша жас қыршынынан қиылып, қанша жанның өмірі ойран болмады. Қазақтың Әбілмәмбет, Абылай сияқты кемеңгер хандары да, Қазыбек, Төле, Әйтеке сияқты ақын дария билері де, Қабанбай, Бөгенбай, Наурызбай, Райымбек сияқты жүрек жұтқан батырлары да еркіндік деп ойларын он санға жүгірткенмен, жан-жақтан қысқан құрсау бойды жазып, еркін тыныстауға мүмкіндік бермеген.

Одан кейін де бостандық үшін арпалыс қайта өршіп жалғаса берді. Тарих сахнасына шыққан Сырым, Махамбет, Исатай, Кенесары, Наурызбайлар кең даланы дүбірге толтырды. «Алаш» деп ұрандатып, азаттық жолындағы қасиетті күреске шақырған Ахмет, Міржақып, Әлихандар да осы жолда құрбан болған жандар.Ал, 1986 жылғы желтоқсанда ғасырлар бойы ішке жиналған бостандыққа деген ұмтылыс буырқана толқып,кемерінен асты.Қаруланған қалың әскерге жалаңаш қолымен қаймықпай қарсы тұрған жастардың жанарларындағы ыза-кек пен қайпас қайсарлықтың сыры-бостандық. Желтоқсан ызғары талай жүректерді қарып, талай жастың өмірін ойрандады.

Тәуелсіздік – талай боздақтардың төгілген қаны мен көз жасы, азапты өмірі,арман-мұңы, сарғайған сағынышы арқасында ғана келді. Ұзақ жылдар зарықтырып, ақырында бейбіт жолмен қолымыз жеткен осы ұлы қуаныш халқымызды ұзағынан сүйіндіргей, бірлікке, ынтымаққа бастағай!