Түлкі мен қоян

Бір күні Түлкі қарны ашып, шаршап келе жатты. Алдында бір көңілді Қоян жортып жүр екен.

Түлкі:

• Қоянжан – ау,Қоянжан,

Неге сонша жортасың,

Менен неге қорқасын?

Түлкі өтірік ауырған сыңай танытып, сұлай кетті.

Қоян:

• Екі құлағым сөзіңде тұр,

Екі көзім өзімде тұр.

«Сіз етті жақсы жейді» дейді сол рас па?

Түлкі:

• Рас болғанда қандай, тіпті ет жемесем басым ауырады.

Қоян:

• Міне осыныңыз жаман екен.

Түлкі:

• Кеше бір тауық жеп едім, оған жаным ашып, жылапта жібердім. Өйткені оныңда тірі жүргісі келеді.

Қоян:

• Ұмытшақ болған жаманғой,

Менде содан қорқамын

Сондықтанда жортамын.

Үш қыз

Бір әйелдің 3 қызы болыпты. Қиыншылыққа қарамай, күні – түні еңбектеніп, оларды елден кем қылмай өсіріпті. Қыздар бой жетіп, күйеуге шығып кетеді. Бір күні аналары ауырып жатып қалады. Қатты ауырған әйел тиінді шақырып, өтініш жасайды:

• Тиін маған қыздарымды шақырып берші.

Тиын келгенде үлкен қыз тегеш тазалап отыр екен.

Үлкен қызы:

• Әттеген – ай! Мен барар едім, бірақ мына тегешті тазалауым керек.

Тиін:

• Олай болса, осы тегешіңнен айырылма!

Тиін келгенде, ортаншы қызы тоқыма тоқып отыр екен.

Ортаншы қызы:

• Қап! Мен қазір – ақ барар ем, бірақ жәрмеңкеге сату үшін тоқыма дайындап жатырмын.

Тиін:

• Саған анадан тоқыма қымбат болса, өмір бойы тоқыма тоқы!

Тиін келгенде кенже қыз нан илеп жатыр екен.

Кенже қызы:

• Кенже қыз нанын қоя салып, қолын жумастан анасына жүгіріп кетті.