Тәрбие сағаты — жүректен шықса, жүрекке жетеді

Автор: Бекберген Гүлнағира Қайратқызы

Мектеп — білім мен тәрбиенің ұясы. Ал тәрбие сағаты — сол тәрбиенің негізгі құралы. Бірақ өкінішке қарай, бүгінде кейбір мектептерде бұл сағаттар тек формалды түрде өтеді. Мұғалім күн тәртібіндегі тақырыпты айтып шығады, оқушылар тыңдаған түр жасайды, сосын ұмытылады. Бұл – тәрбиенің шынайы әсер ету қуатын жоғалтатын жағдай.

Мен тәрбие сағатын бірнеше рет өз бетімше ұйымдастырып көрдім. Сол кезде түсіндім: шын жүректен шыққан әңгіме ғана оқушының жүрегіне жетеді. Тақырып жасөспірімге таныс, өзекті болса, тілі қарапайым әрі шынайы болса, оқушы тыңдайды, ойланады, жауап береді. Кейде ішкі сырын айтып, өз ойын ашық бөліседі.

Тәрбие сағаты — бұл диалог алаңы. Мұнда мұғалім мен оқушы бір-бірін түсінуге тырысады, пікір алмасады, өмірлік сұрақтарды бірге талқылайды. Егер оқушы өз пікірін еркін айтып, тыңдалатынын сезінсе — бұл нағыз рухани тәрбие. Бүгінгі қоғамда шынайылық, ашықтық жетіспейді. Сондықтан біз сол қасиеттерді мектеп қабырғасынан бастап бойға сіңіруіміз керек.

Қазіргі жастар ақылды, сыни ойлай алады. Бірақ оларды тыңдап, бағыттайтын ересектер керек. Әр тәрбие сағаты — бір жүрекке жол табудың мүмкіндігі. Бұл уақытты тек тәртіп, қауіпсіздік, ережелер туралы айтуға емес, өмірдің мағынасы, адамгершілік, достық, арман, болашақ жайлы әңгімелерге арнау қажет.

Мысалы, «Жетістік деген не?», «Өмірлік мақсатты қалай табамыз?», «Достық пен сатқындық», «Әлеуметтік желідегі өмір мен шынайы өмірдің айырмашылығы» секілді тақырыптар өте қызықты өтеді. Тәрбие сағаты — тек мұғалім сөйлейтін емес, оқушы пікір білдіретін, өзін еркін сезінетін орта болуы керек.

Тәрбие — жүректен жүрекке жеткенде ғана нәтижелі болады. Сондықтан әр мұғалім бұл сағатқа шынайы ниетпен қарап, оқушы жанына үңілуге тырысса — тәрбие өз жемісін береді.