Менің әлі күнге дейін есімде, кішкене кезімізде әр көктем сайын қарт аталарымыз ауылдағы ойын баласын тегіс жинайтын. Оларға естияр жігіт-желенді бас етіп бұлақтардың көзін ашуға жіберуші еді. Сонда ата- әжелеріміз «Бұлақтың көзін ашу – Меккеге сапар шеккендей қасиетті іс, сауабы үлкен» деуші еді. Су бар жерде тіршілік бар, бұлақтың көзі ашылса су мол болады, су мол болса астық та, шөп те, гүл де жайқалып өседі. Адамдар мен жан-жануарлар тоқ болады, тоқ болса бір-біріне қастық жасамай бейбіт жүреді. «Бастаудың көзін ашсаңдар өмір тіршіліктің де көзін ашқандарың» дейтін.