«Мен жазбаймын өлеңді ермек үшін...» Абай

Жапырақ

Жапырақ тұр еді ағашта жайқалып,

Соққан желден кетті ол қатты шайқалып.

Ең соңғы жапырақ үзіліп кетті ұшып,

Келмейтін балалық шағындай айналып.

Не жаман?

Бір дегенім-бақыты қашқан ел жаман.

Екі дегенім-ерегіскен дос жаман.

Үш дегенім-үміті үзілген ер жаман.

Төрт дегенім-төзімі таусылған жау жаман.

Бес дегенім-беделі түскен ер жаман.

Алты дегенім-аштан қатқан ел жаман.

Жеті дегенім-жетім қалған бала жаман.

Сегіз дегенім-сергелдеңге түскен бас жаман.

Тоғыз дегенім-таусылмайтын дау жаман.

Он дегенім-оңалмайтын іс жаман.

Мағжанға

Күннен туған пайғамбары өзіңсің,

Ұлы дала Абайлардың көзісің.

Мәңгілік өлмегенсің, тірі тұрған

Алтыннан ардақтысың Ұлы тұлғам.

Көреген болармысың мұншалықты

Бойымда оятасың бұл шабытты.

Өзің сеніп, үміт артқан жастар

Болашаққа тәлімді игі іс бастар.

Болғаң соң ойың алтын сөзің бөлек

Құрдастарың ардақтайды өзіңді ерек.

Даңқың асар шын жеңісің бар бүгін

Дүниені шарлап кеткен жан жырың.

Жақсы мен жаман

Жақсы жігіт-ел-жұртының данасыңдай,

Ақылгөй білімпазға пара-пар

Жақсы бала жерінің жас талындай

Қыранның қанат қаққан баласындай.

Жаманның мінезі басқа айбатты

Айбатымен талай жанды жайратты.

Жүрегі пәк таза жанға ұқсамас

Өз өмірін өз қолымен қиратты.

Адалдық

Өмірдің берген сыйы адалдық

Жасай көрме бұл сыйына жамандық.

Адамдар бар сыйлай алмас бұл сыйды

Өмірдің берген сыйы сан қилы.

Адал болсаң, бұл өзіңе қанағат

Жаман болсаң, бұл өзіңе жаманат

Бәрі де бір өзіңе тірелер

Өмірге кімдер келіп, кім кетер

Құлагер-омыртқамның ішіндегі жұлыным-ай

Құлагер-омыртқамның ішіндегі жұлыным-ай

Кішкентайдан ерекше өскен құлыным-ай

Бәйгелердің алдын бермей жүрдің-ау

Қылығына сүйсініп қана тұрдым-ау.

Өзіңсің барым, нарым, жалғызым.

Құлагерім –жаңа атқан таң нұрым.

Сенен артық жақыным жоқ ай тегім,

Жалғыз қалып мұнаямын, қайтейін?!

Амангельді Гулнұр

7-сынып оқушысы