«Тұғыры биік тұлға»

Түспеген, түрігім деп дегдар аттан,

Сейілмес заманаға сел боратқан.

Еңсесін тау езсе де елді оятқан,

Көзінен шер менен жыр теңдей аққан.

Жампоздар жұрттың қамын жалқы ойлаған,

Жаманның ығына кеп жантаймаған.

Халелдер – мұқым елдің соңғы үміті,

Есеңді қайтаруды ерте ойлаған.

Айналып тірісінде ақ дүр төбеге,

Жан салған жандар аз ба бір кемеде?

Күн-түні күлкі, ұйқыдан айырылған,

Уайымы Күлтегіннің күрт өле ме?

Ғаламды қаламына түйрегенде ой,

Ғұмарлар отқа түсіп күймеген ғой.

Аяғы, қолы жоқ сол құрғыр заман,

Ізінен жетіп шақты ирелеңдей.

"Ордадан" нұр төгіліп, жарқыраған,

Бұлақтың көзі ашылған сарқымаған.

Хан Жәңгір жаңалықтың жаршысы еді

Шәңгерей Шахзадалар алтын адам

Дәуірге дәруіш боп жақ аша алмай,

Хан Шыңғыс өткен жоқ па қала салмай?

Ұлтына ұлтан болсам дегендердің

Көзімен кең дүниеге қарасам ғой...