Ақын жүрек, қарт сезімді күрсінтіп, Тас жүректі езгілеген жүрісі. Бір сұлуды ұнатып қап бір күні, Ашуланып тұр, қайғы шегіп жұлынды. Айтқаны сол қыздың атын қайталап, Дауа бермей өлең жазды майдалап. Тас талқан боп, күйрей берді өртеніп, Ойға келген өлең жазды түнімен. Отқа күйген екі көзден май тамып Бала жүрек күрең атты ертелеп, Ұзай келе ақындығын зерттеген. Қазағым да қара шекпен жамылып, Мұқағали ақын өтті өмірден. Қара түсті жамыламыз қан кетіп, Ақын өтті ақтық майдан жан беріп. Жазып кетті соңғы өлеңін жыр етіп, Өмір қалды мазарынан сән кетіп. Ызыңдаған жерде қалды жарысқан, Дос та қалды көрген сайын табысқан. Әр күнінде жарлы махаббат жырлатып, Лирик акын өтті өмірден алысқан, Ащы ауыр сөзім болса кешіргін, Жасқа толмай ажалдың өшіргін, Бақыт қумай өлең жазып өтермін, Тербетіңдер алаш атты бесігін.