Тәуелсіздік бізге не берді, біз оған не бердік?

1991 жылы қазақ ұлты бір ғасырлық бодандықтан кейін қайтадан дербестікке қол жеткізді. Бұл – ата-бабаларымыздың арманы, миллиондардың үміті, азаттық жолында жанын қиған ерлердің төккен қанының өтеуі еді. Тәуелсіздік бізге тек ту мен әнұран ғана сыйлаған жоқ – ол бізге өз тағдырымызды өзіміз шешу мүмкіндігін берді.

Бізге тәуелсіздік не берді?

Ең әуелі – еркіндік. Бұрынғыдай әр сөзімізді қорқынышпен айтпай, ойымызды ашық білдіре алатын болдық. Қазақ тілі мемлекеттік мәртебеге ие болды. Ұлттық валюта – теңге айналымға енді. Шекарамыз анықталып, Ата заңымыз қабылданды.

Білім алуға, шет елдермен байланыс орнатуға, өз кәсіпкерлігімізді ашуға жол ашылды. Бұрын армандауға да болмайтын мүмкіндіктер бүгінгі жастар үшін күнделікті шындыққа айналды.

Бірақ бір маңызды сұрақты өзімізге қоюымыз керек:

Біз Тәуелсіздікке не бердік?

Біздің Тәуелсіздікке бергеніміз – көбінесе үнсіз мақтаныш пен сырттай сүйсіну ғана. Оны қорғау, нығайту, қадірлеу жолында қандай нақты істер атқардық?

Қазақ тілін өз үйімізде емес, мемлекеттік құжаттарда ғана қолдансақ, ұлттық мәдениетімізді тек мейрам сайын еске алсақ, бұл шынайы тәуелсіздік пе?

Әрбір азаматтың, әсіресе жастардың міндеті – тәуелсіз елдің азаматына лайық болу.

Тәуелсіздік бізге берілді — ол енді бізден талап етеді.

Білім талап етеді. Саналы ұрпақ талап етеді. Ұлттық сана мен жаһандық ойлауды қатар алып жүруді талап етеді. Бұл — ұлы жауапкершілік.

Тәуелсіз ел болу – тек шекарасы бар, әнұраны бар мемлекет болу емес. Ол – өзіндік көзқарасы, тілі, тарихы, болашаққа жоспары бар халық болу.

Тәуелсіздік – бір күндік мереке емес. Ол – күнделікті еңбек, ұлтқа адал болу, ұрпаққа үлгі болу.