Әбіш Кекілбаев.Туған жер өлеңі

Әбіш Кекілбайұлы

ӘКЕ

Уа,мезгіл!Талай-талай жазың келді,

Қыр дөңін сан қайтара сағым көмді.

Кекілім қайырылды шалқасынан,

Менің де жігіт деген шағым келді.

Қақпасын балалықтың бұзып кіріп,

Барасың о жігіттік, қызықтырып.

Барлығын сүю деген кереметтің,

Кетеді күлкісімен қызықтырып.

Жігітпін,дербес атқа мінем менде,

Жасаттым жабу,тоқым,дүгендіде.

Білмеймін әлі күнге қалай етіп

Таралғы тағатынын үзеңгіге.

Әуре боп күні бойы жүгінемін,

Жөн сұрап енді кімге жүгінемін?

Әкем жоқ ақыл айтар,жөн көрсетер,

Амалсыз көрші шалға жүгіремін.

Амалсыз әркімге бір жүгіремін,

Амалсыз әркімге бір жүгінемін.

Қайтейін қайран әкем қасымда жоқ,

Амалсыз өткен күнге үңілемін.

Үңілсем қайран жүрек сызды өбеді,

Жанымның жарқ етпейді іздегені.

Көзіме күлімдеген көктем емес,

Салпы етек,салыңқы иін күз келеді.

Жарқын жаз талақ етіп етіп атырапты,

Кетіпті жел қуалап жапырақты.

Күлмейді күміс бұлақ бұйығыңқы,

Күндегі мінезі жоқ сасып ақты.

Басында қыраны жоқ құз қалыпты,

Қасында құмары жоқ қыз қалыпты.

Алқаптың балбыраған шалғыны жоқ,

Орнында көк сүмелек мұз қалыпты.

Күн сайын өңір өңі сұйылады,

Сұр тұман жер бетіне жиылады,

Жынды жел туырлығын жұлқып тартып,

Ондыда біздің бұйығады.

Ондыда біздің ауыл бұйығады,

Күлкі реңі өз- өзінен сұйылады.

Кешқұрым бүлк-бүлк етіп қазан қайнап,

Ошаққа бала-шаға жиылады.

Жиырып алашұбар алашаны,

Жиылып бала-шаға бал ашады.

«Келеді көкем,сақа алшы түсті!»

Көп бала көк сақаға таласады.

Солармен менде бірге таласамын,

Солармен менде бірге бал ашамын.

Қуанам, алшы түссе, «Келеді!»деп,

Үстінде тайраң салып алашаның.

Үйімде көкем барда күмбірлеген,

Домбыра үндемейді кімді іздеген?

Көкемнің шапаны тұр керегеде,

Өзінен өзге жұртқа кигізбеген.

Көкемнің бармағынан бал саулады,

Осы ауыл талай тыңдап тауса алмады.

Көп болды сол көкемді көрмегелі,

Күйіне біздің ауыл тамсанғалы.