Арманым мені асырайды: ішкі дауысқа құлақ түру

Арман – көзге көрінбейтін, алайда жүректі алға жетелейтін жарық сәуле. Ол – адамның жан дүниесінде көктейтін ең нәзік, ең қуатты құбылыс. Армансыз адам – тамырсыз ағаш тәрізді. Мен үшін арман – жай ғана қиял емес. Ол – өмірдің мәні, тірліктің темірқазығы, менің болашағымның сызбасындай. Арманым мені асырайды – рухани тұрғыда, ой жағынан, болмыстық деңгейде.

Балалықтағы балаң арман

Кішкентай кезімде мен болашақты көз алдыма елестетуді ұнататынмын. Бірде ғалым болғым келетін, бірде ақын, бірде теледидардан сөйлейтін диктор сияқты болуды армандайтынмын. Мен үшін арман – қашықтағы арал сияқты көрінетін. Бірақ сол аралға жету үшін жүзу керек екенін, кейде дауылға төтеп беруге тура келетінін кейінірек түсіндім.

Сол балалық армандардың ең шынайысы – қалам ұстау еді. Қаламмен сөйлесу. Ойымды сөзге айналдыру. Қағаз бетіне өз жанымды түсіру. Қазір ойласам, менің ең алғашқы шынайы “менім” сол армандардың ішінен шыққан екен.

Арман – бағыт, бірақ жолың өзіңдікі

Арман – өмірдің мақсаты емес, ол – бағыт. Жол бойы өзгеріп, түрленіп отыруы мүмкін. Бірақ ол бағыт жоғалса, адам адасады. Өйткені арман – ішкі дауыс. Оған құлақ түру – өзіңмен сырласу. Әр адамда сол ішкі дауыс бар. Біреуде ол қаттырақ шығады, біреуде бәсең естіледі. Кейде ол басқа адамдардың дауысына көміліп қалады.

Қоғам бізге “мықты бол”, “табыс тап”, “жоғары оқуға түс”, “танымал бол” деп айтады. Бірақ сол сөздердің артында біздің шынайы жүрек дауысымыз үнсіз қалып жатса ше? Мен өз ішкі даусымды естуді үйреніп келем. Оны тыңдағанда ғана өмірім мағынаға тола бастайды.

Армансыз адам – қанатсыз құс

Кейде “армандама, шындыққа қара” дейтін адамдар кездеседі. Бірақ олар арман мен шындықты екі бөлек дүние деп ойлайды. Негізінде, арман – шындықтың бастауы. Тек әрекетке айналған арман ғана шындыққа айналады. Ол үшін сену керек. Сенім – арманның отыны.

Мен армандаймын. Кейде тым биік, тіпті ақылға қонбайтын армандарым да болады. Бірақ мен оларды жоққа шығармаймын. Себебі менің қиялым – менің шекарам емес, менің кеңістігім. Егер арманым мені бүгін асырамаса да, ертең рухымды қоректендіреді.

Арман – жалғыздық емес, жалын

Арман кейде жалғыздыққа ұқсайды. Себебі оны тек өзің түсінесің. Басқаларға айтуға ұяласың. “Мына баланың арманы тым артық” деген сөздерден қашып, оны жүректе жасырып қоясың. Бірақ дәл сол арманың – сені ерекше ететін ішкі жалын. Ол өшсе, өмір де күңгірт тартады.

Сол жалын менің кеудемде әлі жанып тұр. Кейде ол бәсеңдейді, кейде лап етеді. Бірақ мен оған әрдайым отын салуға тырысам. Ол мені адам етіп тұр. Ол мені адамдықтан алшақтатпай, үмітпен оятатын күш.

Қорытындылай келе,арманда, бірақ әрекет ет!

Арман – әрекетке бастаса ғана мәнді. Жай қиялдап қойып, ештеңе жасамайтын арман – бос әурешілік. Ал күн сайын кішкентай қадаммен өз арманыңа жақындай берсең – сен жеңдің.

Менің арманым – адам сөзін түсіне алатын, қоғамға пайдалы, рухани бай болу. Ол үшін бүгін оқимын, жазамын, ойланамын. Бұл – менің өмірлік жолым.

Арманым – менің ішкі дауысым. Мен оны естимін. Ол маған:

«Сен әлі биікке шығасың, тек тоқтама» дейді.