Жоғалмайтын жан — ұлттың соңғы үміті

Қазақ – тарихы күрделі, тағдыры ауыр, бірақ рухы сынбаған ұлт.

Талай ғасыр бодандық бұғауында бұлқынғанымен, жойылып кетпеді.

Тілі тұншықтырылды – сөйлеп қалды,

жері бөлшектелді – ұрпағы қорғап қалды,

дініне тыйым салынды – жүрегінде сақтап қалды.

Себебі не? Себебі – қазақтың жанында бір жоғалмайтын күш бар.

Ол – ұлттық рух.

Қазір біз «егемен елміз» деп мақтанамыз. Бірақ бір сəт ойланып көрейікші:

Бүгінгі азат қазақ кім? Біз – кімбіз?

Ұлт болмысын сақтап қалған батыр бабалармыз ба,

әлде көше бойындағы брендке құмартқан тұтынушы ғанамыз ба?

Біздің ғасыр – көзге көрінбейтін майдан. Мұнда найза мен қылыш емес, сана мен сенім шайқасады.

Ұялы телефоннан бастап, ғаламторға дейін – бәрі батыстың кодын тықпалайды.

Батыс жақсы киінеді, жақсы өмір сүреді – бірақ олар біздің ар-ожданымызды алмастыра алмайды.

Өйткені қазақтың жаны – киелі,

оның жоғалуына хақымыз жоқ.

Біз кімбіз?

Біз — өткенін ұмытпауы тиіс,

болашағына жауап беретін ұрпақпыз.

Біз — киелі қара шаңырақты құлатпай,

оның уығын тіктейтін соңғы буын шығармыз, кім білсін…

Ұлттың соңғы үміті — сен емессің, мен емеспін.

Ол — оянған сана, сергек жүрек, биік жауапкершілік.

Сол үмітке айналу — күн сайынғы таңдау.

Біреудің айтқанына елтіп,

“бәрі солай жасап жатыр ғой” деп еру – үмітті өшіру.

Ал жалғыз қалсаң да — бағытыңнан таймау,

Қиын болса да — тілде сөйлеу,

Мазақ етілсе де — ұлттың мұрасын қорғау —

міне, жоғалмайтын жан деген осы.

Тарих бізді таңдай ма, әлде біз тарихты ма?

Шындығында, бізді ешкім таңдамайды.

Тарих өзіне лайық ұрпақты өзі іріктейді.

Егер біз жалтақ болсақ, тілімізді ұялсақ,

салт-дәстүрден безсек,

ұлттың жаны бізбен бірге жоғалуы мүмкін.

Бірақ егер біз – намысты ту етіп көтерсек,

жалған пафостан емес, шын түсініктен туған ұлтшылдықпен өмір сүрсек,

онда бұл халық ешқашан құламайды.

Біздің бойымыздағы намыс – тарихтың аманаты.

Оны сатқан адам — тарихты да, ұрпақты да сатады.

Ұлтты сақтау – революция емес, күнделікті тірлік

Шетелге шығу – ұлтқа қарсы болу емес.

Қазақша сөйлемеу – сатқындық емес.

Бірақ ұлтыңа бей-жай қарау – ақырын өлу.

Қазір біз ұлттық идеяны ұранмен емес, күнделікті таңдаумен сақтауымыз керек.

Бір таңғы асты өзіміздің қара сөремен ішу.

Бір досымызбен қазақша амандасу.

Бір балаға Абай туралы айту.

Бір мақала жазу.

Міне, солай, ұлтты біртіндеп тірілтеміз.

Қорытынды:

Жоғалмайтын жан — ұлттың соңғы үміті.

Сен жоғалмасаң – тіл жоғалмайды.

Сен жанбасаң – рух сөнбейді.

Сен жүрмесең – тарих та алға жүрмейді.

Сондықтан, бауырым, қай жерде жүрсең де, кім болғың келсе де –

жоғалма.

Себебі сен қазақтың соңғы үміті болуың мүмкін.