Мұғалімнің
сыйы:
Аңыз:
«Ұстаздың шәкірттерін
сынауы»
Баяғы заманда бір данышпан өз
шәкірттерін шақырып алып:
- Мені кәрілік жеңіп келеді,
қауқарым жоқ. Енді сендер мені асырауларың керек,-
дейді.
Шәкірттері ұстаздарының
айтқанымен толық келіседі. Бірақ:
- Біз тамақ пен ақшаны қайдан
аламыз. Көршілер көмектесе қояр ма екен?!
- Мен сендерге «қайыр
сұраңдар»деп отырған жоқпын. Рұқсатсыз ала беріңдер,өйткені олардан
гөрі ақшаға біз көбірек мұқтажбыз.Сондықтан ол -күнә
емес.
Сөйтіп,ұстаз шәкірттерін
байлардың ақшасын білдірмей алу жолдарын түсіндіреді.Бірақ ол
шәкірттеріне ешкімді ренжітпеуді өтінеді.
Барлығы жорыққа аттанбақшы
болып жатқанда,біреуі үнсіз төмен қарап тұрып
қалады.
Ұстазы
одан:
- Не болды? Өз ұстазыңа
көмектескін келмей ме? - деп сұрады.
- Ғапу етіңіз,Ұстазым! Сіздің
айтқаңызды істей алмаймын. Сіз біреудің затын ешкімге білдірмей
ұрлап ал деп отырсыз.Ол мүмкін емес,ешкім білмесе де өз ұрлығымды
ішім біліп тұрады ғой.Одан да қайыр сұрағаным
жақсы.
- Мен
сендердің жан дүниелеріңнің адал
болғанын қалап едім.Адамның қарны ашқаны ештеңе емес,оның жан
дүниесі аш болмауы керек.Сондықтан ар-ұждан
дауысына құлақ түріп жүріңдер. Әйтеуір біреуің
түсіндің-ау!
Қалған шәкірттері бұл сөзді
естіп,жерге қарайды.
1.Неліктен данышпан өзінің
шәкірттерін сынады?
2.
Өз-өзіне адал болған шәкірті
жақсыдан жаманды қалай ажырата білді?
3. Ар-ұждан дауысы дегеніміз
не және оны қай кезде біз ести аламыз?
|