Ақынға арнау

Қасиетіңмен қазақты əлемге таныттың,
Қара сөзіңмен қалауы болдың халықтың.
Өлеңім менен өнерім өрбіп жүрсе де,
Ұлыға сендей сөз табуға да ғаріппін.

Атам-ау мен де ұрындым дертке өзіңдей,
Ақын атанып жыр жазғым келер көз ілмей.
Болсам да ақын, жазсам да тоқсан толғауды,
Болмас ешқашан сенің бір ауыз сөзіңдей.

Сенің өлеңің ісіме шабыт сыйлаған,
Түсіме кіріп талай түн мені қинаған.
Асық қылды ғой сендегі тұнған қасиет,
Сұрарым, ата-ау, сол қасиетіңді қи маған.

Бүгін өзімді жайсыз сезіндім неліктен?
Не көрінген, не екен маған кезіккен?!
Мың сүрақ бар, жауап таппадым, білерім -
Мен - жас ақынмын сенің жырыңа желіккен!

Өлеңің сенің - қиялым менің құмарым,
Қара сөздерің - қасиет тұнған тұмарым.
Қолымды жайып бір Құдайымнан сұрарым -
Берсе екен маған сендегі шабыт құралын.

Хəкім дер сені, Абай деп санар данасын,
Жыр жазса егер, жырыңа арнар санасын.
Ұлықтар ұрпақ, тарихың жаяр тереңге,
Туса жалғыз ұл Абай деп қояр баласын.

Қазақтан жаным, қаным да қазақ тілім де,
Қазақ болған соң, қазақ қаздайын үнім де.
Жауқазындайын жырларың жақын жаныма,
Неге қазақпын, білмесем соның бірін де.

Ұқтырдың ұлтқа надандық пенен хақтықты,
Жақсыға үйір, жаманшылықтан сақтықты.
Өзің жазғандай иманды адам көш бастап,
Ардан безгендер бəлеге талай қақтықты.

Бүгінгі ұрпақ атыңды мейлі мақтасын,
Поэзияда тарихың тұнып жатқасын.
Ескерткіш қойып есіне сені алғанша,
Шын қазақ сені жүрек төрінде сақтасын!