Сен де кеттің, мен кеттім

Еске аламын,

Бір – өткен, кештерімді.

Жастанамын жағамды, кеш те – мұңлы.

Сен жылама жетеді жылағаным,

Кеш... Жүрегім. Ұмыт па, ескеруді?!

Естелік ет,

Ең шатты – шағымызды,

Өкпелеме, сол өкпе, табы-үзді...

Фәни – Бақи, арасы, қсқағым сәт,

Жолықтырар, күн-жетер, тағы-бізді...

Жазымыш қой...

Етпеген, жолымыз бір,

Бәзбаяғы қалпында жолымыз тұр.

Күңіренген күрең күз сәнін алды,

Біз секілді, «тағдырлық», көрініс-бұл?!

Кешірейін...

Сен де, кеш, есір еді,

Кілең мұңлық, кеткелі,көш үдеді.

Есіңде ме, нөсерде, қуанғаның?

Қуандың ба, нөсерден, осы жолы?!

Сол сәт,

Тәтті, күй кештік, кешпедік пе?!

Сен де кеттің, мен кеттім. «Қош»-дедік те.

Сәл кідіріп, қол бұлғап. «Жаным»-деші,

Күлімдеші, жай ғана, естелікке...

Авторы: Ерхан Молдағалиев