ҰЛЫ ОТАН СОҒЫСЫ

Баба ізін таба алмаған ұрпақ
Ұлы Отан соғысы-қазақ жұртына да,өзге елге де қайғы-қасіретін
молынан шашқан қақтығыс.Естен кетпес бұл кезең-қазақтың әр
ұл-қызының жүрегінен сызып өткен жарасын жасбас,сірә.Замананың
күндері өтіп,бейбітшілік туы қаншама жылдар бұрын тігілсе де,бұл
қақтығыстың қанжары әлі де ылғал.Айтқым келгені,ерлеріміздің
тарихы ескіргенмен,ол күннің ызғарын көрген ата-баба
еңбегін-ұлтым дейтін нағыз ұрпақ еш уақытта ұмытпас! Өңешімді
ыстық пышақтай қырып бара жатқан бұл тақырыпты,елеусіз қалдыру
мен үшін мүмкін болмады.
Талай адамның өмірін қыршынынан кескен,зардабын көрушілер
ішінде менің атамның да есімі бар еді.1939 жылы әскерге аттанған
Мұсаев Төлеген- 2 жыл қызметін атқарып болып жатқанында,күштеп
соғысқа жөнелтіледі екен.Танк рульнде болған Төлеген,1942 жылы
болған оқиғасын да қатты жарақаттанады.Яғни,құйындай ұшқан
снаряд оғы танк төбесіне көзделген десті.Маңдайына жазылған
уақыттың бітпегеніме,соғыстан аман-есен қайтады.Дегенмен,ауылға
оралғанын да жартылай есі дұрыс болмады-дейді
әкем.Жаратқанның шеберлігіне сөз жоққой шіркін,3жылдан соң
ауруынан айығып,мектеп директоры болып
сайланыпты,мыс.1948жылы-Коммунизм(Қожамберді) совхозында
көптеген жылдар бойы білім мен ғылым жолында жүреді.Атам
туралы бар білген байлығым осы.
Ең өкініштісі,атамның толық өмірбаянын білу,айтылмай кеткен
оқиғаларын есту мен үшін мүмкін болмады.Елі үшін жаны мен қанын
пыйда еткен тұлғалардың өмірбаяны түгілі,есімдері өшіп бара
жатқаны өте өкінішті.Тіпті,кей ата-бабаларымыздың қай жерде
жерленгенін,қалай қаза тапқанын да білмей жатамыз.Міне,ұрпақтың
ішін өкінішке толтырып тұрған осы мәселе.
1941-45 жылдары журналистика 21 ғасырдағыдай дамыған
болса,бәлкім әр ұрпақ ата-баба ізін өшірмей,мақтанып айта алар ма
еді?Мүмкін бұл заманда ұрпақ үшін тәуелсіздік қадірі қазіргіден де
қымбат болушы ма еді?!Нәзік жанды ерлер мен намыс сөзінің
қадірін түсіне алмайтын ездер саны аз болушы ма еді?!Сұрақ
көп,жауап жоқ.