ҚАЗІРГІ БІЛІМ МЕН БҰРЫНҒЫ БІЛІМ: УАҚЫТ ӨЗГЕРСЕ ДЕ, ҰСТАЗ СӨЗІНІҢ ҚАДІРІ ӨЗГЕРМЕГЕН ҚАСИЕТ

Қоғамда сан тарау пікір, сан қырлы ой бар. Соның бірі – «Қазіргі білім жақсы ма, әлде бұрынғысы дұрыс па?» деген ескі дау, жаңа мазмұн. Бұл сұрақ – түпсіз құдықтай, қанша үңілсең сонша тереңге тартады. Өйткені білім дегеніміз – уақыттың айнасы, дәуірдің тынысы, елдің жүрегіндегі өшпейтін шырақ.

Бұрынғы білім – тамыры терең терек еді.Қолға шам ұстап, көне дәптерді ақтарып отырған шәкірттің жанарында білуге деген шынайы құштарлық бар-тұғын. Ұстаздың әр сөзі – өсиет, әр таңдауы – тағылым еді. Сол кездің мектебі – тозығы жоқ, таразысы ауыр, парағы сарғайғанымен парасаты солмайтын дала мектебі болатын. Мұғалімнің айбарлы үні, ұлт рухын көтерген қара тақта, бор сызығының сыбдыры – бәрі де ұстаздықтың киесіндей еді.

Ал бүгінгі білім – жаңалықтың желі соққан айдындағы алып кемедей.

Қолында смартфон, алдында әлемнің есігі ашық тұрған оқушы ақпараттың тасқынында жүзіп келеді. Бір сәтте мың парақ оқи алады, бір секундта мыңдаған мағлұмат ала алады. Бүгінгі мектеп жаңа әдістің, цифрлық жүйенің, жасанды интеллекттің және еркін ойлаудың ордасына айналды. Бұл – дамудың дауы, өрлеудің жолы.

Бірақ осы тұста қоғамның екі жетекші ойы түйіседі.

Бірі: «Бұрынғы білім тәртіпті қалыптастырды», – десе,

екіншісі: «Қазіргі білім еркін ойлы тұлға тәрбиелейді» дейді.Шындық – осы екі пікірдің дәл ортасында.

Бәріміз білеміз: бұрынғы білімнің күші – тәртіпте,

қазіргі білімнің күші – мүмкіндікте.

Алайда, тәртіпсіз мүмкіндіктің қадірі аз, мүмкіндігі шектеулі тәртіптің де өрісі тар.

Сондықтан бүгінгі дау – қайсысы жақсы деген талас емес, екеуінің арасынан алтын көпір табу мәселесі.

Білім – дәуірдің қолындағы шырақ.

Дәуір өзгерсе, шырақтың сыртқы пішіні өзгерер, бірақ оның жарық беру қасиеті өзгермейді. Өзгермейтін жалғыз нәрсе – ұстаздың жүрегі мен шын білімге деген құрмет.

Бізге қажет – ескіні жоққа шығару емес, жаңаны бағаламау емес.

Бізге қажет – тамыры терең көне даналық пен қанат қағар жаңа технологияны бір арнаға тоғыстыру.

Сонда ғана:

– шәкірт рухани сауығып,

– ұстаз қадірленіп,

– қоғам кемелденіп,

– білім шынайы биігіне көтеріледі.

Қорытындысында айтарым:

Бұрынғы білім – негіз.

Қазіргі білім – өріс.

Ал болашақ білім – осы екеуін ұштастыра алған ұрпақтың қолында.

Қара сөздің қаймағын айырып, ойдың қанатын серметсек, бүгінгі екі тараптық дау – ертеңгі ұрпаққа бағыт беретін даналыққа айналары хақ.